De moderne arrestatie is niet alleen een juridisch proces; het is potentiële virale inhoud. In Amerika kan een klein vergrijp (te hard rijden of rondhangen) ertoe leiden dat beelden van lichaamscamera’s van de politie op YouTube of TikTok terechtkomen, wat miljoenen views oplevert. Het kan zijn dat de persoon pas maanden later beseft dat het is gebeurd, en het verwijderen van de video is vaak onmogelijk.
Deze niche, maar enorme hoek van het internet werkt net als elke andere door algoritmen aangedreven ruimte. Kanalen als Code Blue Cam (meer dan 10 miljoen views per video, in totaal meer dan een miljard) en Midwest Safety (1,5 miljard views) domineren het landschap, naast tientallen vergelijkbare namen: ‘Body Cam Watch’, ‘PoliceActivity’ en zelfs kanalen die worden vertegenwoordigd door traditionele influencer-bureaus. Mensen raken al in paniek omdat hun arrestaties worden geüpload, waarbij sommige Reddit-gebruikers angstaanvallen melden over de mogelijkheid van permanente digitale vernedering.
Hoe het werkt: Het proces is eenvoudig. Kanalen verwerven beeldmateriaal via verzoeken om openbare registers, bewerken het minimaal (soms met AI-vertelling) en uploaden het. Video’s laten doorgaans dronken personen zien die schreeuwen, zich verzetten tegen hun arrestatie of worden gearresteerd voor kleine vergrijpen… maar ze bevatten ook beelden van ernstiger misdaden. Gezichten zijn zelden onscherp, omstanders zijn vaak zichtbaar en details zoals namen variëren enorm. Sommige kanalen bieden gerechtelijke resultaten; anderen niet.
Het kernprobleem is niet alleen privacy; het is de balans tussen publieke toegang en ernstige schaamte. Camerabeelden van het politielichaam kunnen wangedrag aan het licht brengen, waardoor transparantie waardevol wordt. Maar de realiteit is dat de meeste inhoud luguber en vernederend is en vaak kleine overtredingen met zich meebrengt. De vraag is niet of beeldmateriaal openbaar moet zijn, maar hoe je de exploitatie ervan voor winst kunt voorkomen.
De opkomst van lichaamscamera’s en open records
De verspreiding van lichaamscamera’s begon in 2012 en versnelde na de schietpartij in Ferguson in 2014, toen de regering-Obama 75 miljoen dollar uittrok voor lokale afdelingen. In 2023 droeg meer dan 80% van de agenten camera’s, waardoor er een enorm, toegankelijk archief met beeldmateriaal ontstond. Deze beelden worden verkregen via de transparantiewetten van de staat, maar het proces is niet gelijkwaardig.
Afdelingen vertragen of redigeren routinematig beelden die wangedrag kunnen aantonen, terwijl ze gemakkelijk beelden vrijgeven van gewone burgers die worden gearresteerd. YouTube-kijkers geven de voorkeur aan sensationele inhoud, dus kleine vergrijpen domineren de kanalen. Dit creëert een perverse prikkel: politiediensten verzetten zich niet tegen verzoeken die hen in een positief daglicht stellen.
De lange geschiedenis van publieke vernedering: De trend is niet nieuw. ‘Mugshot-galerijen’ waren jarenlang een belangrijk onderdeel van clickbait, en er bestaan nog steeds ‘publiceren tegen betaling’-websites, die mensen afpersen om hun arrestatiefoto’s te verwijderen. Zelfs het tv-programma Cops uit de jaren negentig werkte volgens een soortgelijk model, waarbij arrestaties met weinig context werden afgebeeld en vaak werd gefocust op gemarginaliseerde gemeenschappen. De moderne bodycam-kanalen zijn slechts een digitale evolutie van dit patroon.
De tekortkomingen van het systeem
Politiediensten worden overweldigd door verzoeken om dossiers, waardoor het vaak uren duurt om beelden te bekijken en te redigeren. Sommige staten brengen nu kosten in rekening voor toegang, waardoor kanalen die inkomsten genereren, worden bevoordeeld boven journalisten. Staten zitten vast in een impasse, debatteren over strengere regels en houden tegelijkertijd beeldmateriaal achter in geval van wangedrag.
De Electronic Frontier Foundation (EFF) stelt dat alle beelden die wangedrag van de politie tonen, toegankelijk moeten zijn zonder onredelijke kosten. Gezichten van burgers moeten onscherp worden gemaakt, tenzij het om publieke figuren gaat, en beelden die niet over wangedrag gaan, moeten worden onderworpen aan een door de rechtbank geleide privacybeoordeling. Om dit te implementeren zou er meer geld nodig zijn voor de rechtbanken en politiediensten… maar het alternatief is een systeem dat voorrang geeft aan entertainment boven verantwoording.
Het komt erop neer: Het genereren van inkomsten uit camerabeelden van politie-instanties wijst op een kapot systeem. Transparantie zonder waarborgen verandert in voyeurisme, en het publieke belang wordt vaak opgeofferd voor clicks. De vraag is niet of beelden openbaar moeten zijn, maar hoe de vrijgave ervan moet worden gereguleerd om uitbuiting te voorkomen. Tot die tijd zullen virusarrestaties een lucratieve, onethische realiteit blijven.
