De agressieve expansiestrategie van Nvidia, vooral via zijn netwerk van nauw verbonden cloud computing-bedrijven (“neoclouds”), roept vergelijkingen op met de beruchte financiële praktijken van Enron. Terwijl de technologiegigant volhoudt dat zijn activiteiten transparant en legaal zijn, zetten analisten vraagtekens bij de duurzaamheid van een model dat sterk afhankelijk is van door schulden gevoede groei.
De opkomst van ‘Neoclouds’ en Nvidia’s controle
Volgens sectorwaarnemer Saari functioneren deze ‘neoclouds’ als verlengstukken van Nvidia zelf, effectief gecontroleerd door CEO Jensen Huang. Deze entiteiten opereren consequent met verlies en vereisen constante schuldfinanciering om uit te breiden – een situatie die een weerspiegeling is van de speculatieve Special Purpose Vehicles (SPV’s) die Enron gebruikt om financiële risico’s te maskeren.
Het doel van deze neoclouds is niet noodzakelijkerwijs de levensvatbaarheid op de lange termijn, maar eerder om de verkoopcijfers van Nvidia kunstmatig op te blazen. Zelfs spraakmakende klanten als OpenAI, dat overheidssubsidies zoekt voor enorme uitbreidingen van datacenters, dragen bij aan deze cyclus door de vraag naar Nvidia-chips te stimuleren.
Juridische, maar twijfelachtige ethiek
Het belangrijkste verschil tussen de structuur van Nvidia en die van Enron ligt in de transparantie: de relaties van Nvidia met zijn neocloud-partners worden openlijk erkend. In tegenstelling tot Enron, dat zijn frauduleuze praktijken verborgen hield, is het model van Nvidia zichtbaar voor investeerders, ook al kiezen velen ervoor de risico’s te negeren.
Zoals analist Luria opmerkt: “Het is geen goed gedrag, en het is geen gezond gedrag… maar het is legaal.” De regeling lijkt op een ‘pump-and-dump’-regeling, waarbij opgeblazen waarderingen in stand worden gehouden door middel van agressieve verkopen in plaats van echte winstgevendheid.
Implicaties en toekomstige zorgen
De strategie van Nvidia is gebaseerd op voortdurende acceptatie door investeerders en de bereidheid van haar neocloud-partners om schulden aan te gaan. Als een van beide faalt, kan de hele structuur destabiliseren. Het model roept vragen op over de duurzaamheid op de lange termijn en of de huidige hausse in de verkoop van AI-chips de financiële risico’s kan rechtvaardigen.
De legale maar agressieve groeitactieken van Nvidia benadrukken een bredere trend in de technologie-industrie: ethische grenzen verleggen om de winst op de korte termijn te maximaliseren, zelfs als dit betekent dat je moet vertrouwen op niet-duurzame financiële praktijken. De situatie onderstreept de noodzaak van meer toezicht op de manier waarop technologiebedrijven hun relaties met kleinere, afhankelijke entiteiten structureren.
